Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο, κατά την επίσκεψή μου στην Αθήνα, είχα την ευκαιρία με την οικογένειά μου να επισκεφτούμε το Μουσείο Μπενάκη και την έκθεση του ICARO.

Η εταιρία κεραμικών ICARO ιδρύθηκε από τους Ιταλούς το 1928, με μία σειρά και άλλων εταιριών όπως CAIR κ.α., στο πλαίσιο του σχεδίου για την εκβιομηχάνιση και Ανάπτυξη της Ρόδου.

Σκοπός του εργοστασίου, ήταν η κατασκευή καλλιτεχνικών κεραμικών και πιο συγκεκριμένα αντιγράφων των κεραμικών Ιζνίκ, τα οποία υπήρχαν άφθονα στα Αρχοντικά της Λίνδου.

Η παραγωγή κεραμικών της ICARO ακμάζει τη δεκαετία 1930-40 και κατορθώνει να επιβιώσει την περίοδο του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου. Μετά την Ενσωμάτωση η εταιρία αγοράζεται από τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Χατζηκωνσταντή, γαμπρός του Ιωάννη Ζίγδη, και με την ελληνική ονομασία πια ΙΚΑΡΟΣ συνεχίζει την λειτουργία της . Παράλληλα με την τουριστική ανάπτυξη του νησιού καταφέρνει να γίνει μία από τις 2 μεγαλύτερες εταιρίες κεραμικών στην Ελλάδα (η άλλη είναι ο Κεραμεικός με έδρα την Αθήνα).

Εκτός του ότι καθιέρωσε την παραγωγή καλλιτεχνικών κεραμικών ως μία από τις βασικές δραστηριότητες της Ρόδου, ο ΙΚΑΡΟΣ στα 40 χρόνια “ελληνικής” λειτουργίας του απασχόλησε 500 περίπου νέους Ροδίτες!!

Στην σημερινή φάση της οικονομίας της Ρόδου, και στην προσπάθεια να αναδειχθούν νέοι Τομείς για την Ανάπτυξη του νησιού μας, ίσως θα έπρεπε να κοιτάξουμε Πίσω για να Προχωρήσουμε Μπροστά. 

Αυτό είναι ένα από τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ρόδου μας απέναντι στις υπόλοιπες περιοχές της Ελλάδος.